Umuda Doğru Açılan Gemi

Karanlığın zırhıdır gökyüzünde yıldızlara çarptıkça
Parçalanan
Dalgaların dövdüğü
Uzanıp giden
Şu ıpıssız sahilde
Vantuz gibi sırtıma yapışıp kalan
Zifiri rengidir kör gecenin
Bıçak gibi
İçime saplanan
Pusulasını şaşırmış
Bir gemi gelir
Umuduyla bekliyorum
O, gelecek gemi ki peşinde
Hep
Martılar sürükleyen
Yosun kokan
Karinasıyla
Denizi yara, yara
Kıvrım, kıvrım
Karaya doğru ilerleyen
Yalnız
Bir şey isteyeceğim
O gemiden
Beni
Alıp götürsün, bu gudubet sahilden
Bu zor şehirden
Denize ışıkları süzülen insanları mutlu olan bir başka şehre

Yine avuçlarıma kara, kara akan  acımasız bir karanlıktır
Beni çevreleyen
Gece
Her gece
Kendi karanlığında
Beni binlerce kez
Öldüren
Şu acılarımın bitmesine
Ağlamalarım bile kifayet etmez
Ben
Kıraç toprakların
Ayaz ve güneşinde
Teni kavruk
Yüreği acı yüklü
Çocukların
Çocukluğunu
Ben
Bu mega kentin
Varoşlarındaki gecekondularda Yaşayan çocukların
Acı dolu
Çocukluğunu da
Yaşadım
Ah ile
Cha ile
Bitmeyen karanlıklar içinde
Beyler kaderime
Sürgünü
Beyler özgrlüğüme
Ferman yazmışlar
Beni çevreleyen
Yaşadığım
Bunca geceler içinde
Tek bir yıldız bile toplayamadım bir kere

Bekliyorum, denizden süzülüp gelecek geminin yolunu
O umut gemisini
Tükenmeye hazır
Şu sahilde
Dalgalar çarptıkça
Kayaylara
Sular doluyor içime
Zamanla yarışıyor
Umudum
Zamana
Karanlık vurdukça
Yıldızlar yıldızları kovalıyor
Umuda doğru
Yüreğim umutla
Gelecek gemiyi bekliyor
Beni yoran bu şehrin Sarayburnu'da bu gece

Mehmet Çobanoğlu
25.09.2020
İstanbul