Ümitli bekleyişler Şiiri - İlyas Kaplan

kalbin anaforunda
serin yürüyüşlere çıkmak için
düşelim yollara
avuçlarda karanfil
ikindi sevdalarında bir devr-i daim huzuruyla

muammaları çözmek
geceleri aydınlatmak adına
şuursuz debeleniş
kesmeyen sancı
sonsuz çile hatırına

yüreklerin terekelerini zihinlerde tevarüs eyleyelim
en üst noktada şehrayinler görebilmek adına
kar üzerine gül desenli rüyalar görebilmek adına
sırlar sırrına bir nebze erebilmek için

azade teşrinlerde taze sevdalar gibi
püfür püfür hayaller
eski aşklar gibi
sevinç sevinç rüyalar görebilmek adına

renk nedir
sözcüklere nasıl bürünür
düş nedir
neden hasretin hep siyahı düşer bahta
huhulara ahenk veren söz nasıl söylenir
dudaklarda alevlenerek dolaşan buğular
uçup gitmeden

bir düşün
eski yüzyıllardan bir kiraz bahçesinde
dökülen hışımların erittiği zamanı
zaman ötesi boyutun haşmetini düşün
son aydınlığıyla parlayan mumun
son takatiyle kanat vuran kuşun
varlık mücadelesini düşün

bir geminin vuslata
bir kervanın hicrana akan mecrasını
anılarda kaybolanları
acısını yüzüne vuran goncayı düşün
sözcükler, kavramlar ve ıstılahlardan adına
küçük ve büyük alem
insan ve evren
yer ve gök
her ikisi arasındakiler adına

ben, sen, o
her ne varsa bir düşün
kıpkızıl de olsa
eflatun da olsa
bir vehimden öte ne ki hayat

ben seni sır diye tutarken kalbimde
sen beni tutup kalbimin başkentine atıyorsun
halbuki aynı taşa balyoz vuruyoruz
aynı duvarı onarıyoruz.
aynı yokuşta yoruluyoruz
aynı çatının altında ter döküyoruz

elimizdeki fırça aynı
boyalarımız aynı
aynı tabloyu tamam etmekteyiz hala
aynı aynanın gamzesine düşürüyoruz nazarımızı
aynı madeni işletiyoruz hece hece
aynı sokağa aynı hasretle bakıyoruz durmadan

aklımızın terini
yüreğimizin ısısını aynı sevincin yamacına akıtıyoruz
yorgunluklarımızı anlayışla karşılıyoruz
sen benim göğsüme koyuyorsun başını
ben senin eteklerine döküyorum taşlarımı

sessiz emeğim
şeffaf sabrım
ümitli bekleyişim
iç çekişlerim
senin bakışında değer buluyor sadece
bende saklı senin kıymetin
benim kıymetim de sende
birbirimize tutunuşumuz ne güzel öyle
dil dile
söz söze

en sevgilinin en sevdiği hale
yoğuruyorsun beni
en sevgilinin özlemini
düşürüyorsun gönlüme
tutuna tutuna birbirimize
muhammedi sevincin sofrasına varıyoruz
el ele…

sessizce
tutup iki yakamdan
uzaklara fırlatıyorsun kalbimi

redfer