Ümitlerimi düşürdüm elimden şimdi

ben bahar mevsimini severim en çok
papatyalar, orkideler, zambaklar gibi
her renkte çiçek, her renkte deniz, her renkte…
özlemini düşürüyorsun gönlüme

adanmış bir zaman gibi rüyalarıma giriyorsun
beraber çağrılıyoruz her seferinde
bana seslendiklerinde, sen cevap veriyorsun
senin adını söylediklerinde ben
sanki senin kulağına benim ismimi okumuşlar
sanki beraber büyümüşüz

aynı çocukluğun cennetinden süzülüp de inmişiz yeryüzüne
senin uçurtman benim elimden göğe kaçmış
benim bilyelerim senin avuçlarında çamurlanmış
birlikte dönüp bakıyoruz eski sokaklarda unuttuklarımıza
birlikte utanıyoruz kırdığımız pencere camlarından
ben seni kenara çekiyorum
usulca kokluyorum saçlarının buğusunu

beraberce ne savaşlar yapmıştık
ne kaygılar, ne korkular içinde kıvranıp durmuştuk
ne çöküntüler yaşamıştık...
gözlerimin yaşı yanağıma akıyor bak
ümitlerimi düşürdüm elimden
ağlıyorum...

vaktin kırmızı ışıklarında duruyoruz
senin sınırlarını ben ihlal ediyorum
benim sınırlarımı sen
senin sokaklarında ben nöbet tutuyorum şimdi
körkütük

sarhoşluğunun verdiği o büyülü zamanlardan
dilsiz bir umarsızlıkla yan yanayız bu akşam
ne kadar da inanılmaz kılıyoruz geceyi
kıskançlıktan, tüm aynalar tuz buz oluyor
kırık camlardan sızan ışık anılara vuruyor
şah damarı yakınlığında akıyorsun kalbime

dört mevsim geldi geçti
beşinci mevsimim ol istedim şu saatler
bir yıldız yağmuru gibi ak istedim içime
umutlarımın göğüne dolunay ol istedim
bu gece

redfer