Ümitlerimi düşürdüm elimden

ben bahar mevsimini severim en çok
papatyalar, orkideler, zambaklar gibi
her renkte çiçek, her renkte deniz, her renkte…
özlemini düşürüyorsun gönlüme

adanmış bir zaman gibi rüyalarıma giriyorsun
beraber çağrılıyoruz her defasında
bana seslendiklerinde, sen cevap veriyorsun
senin adını söylediklerinde ben
sanki senin kulağına benim ismimi okumuşlar
sanki beraber büyümüşüz

aynı çocukluğun cennetinden süzülüp de inmişiz yeryüzüne
senin uçurtman benim elimden göğe kaçmış
benim bilyelerim senin avuçlarında çamurlanmış
birlikte dönüp bakıyoruz eski sokaklarda unuttuğumuz özlemlere
birlikte utanıyoruz kırdığımız pencere camlarından
ben seni kenara çekiyorum
usulca kokluyorum saçlarının buğusunu

beraberce ne savaşlar yapmıştık tutkular içinde
ne kaygılar, ne korkular içinde kıvranıp durmuştuk
ne çöküntüler yaşamıştık...
nereden bilecektim canımı acıtacaklarını
gözlerimin yaşı yanağına akıyor bak
ümitlerimi düşürdüm elimden
beraber ağlıyoruz...

çizdiğim resimlerin sınırlarında durduruyorsun beni
vaktin kırmızı ışıklarında uslanıyorum
yokluğun zifirinden sıyrılıyorum
birbirimizin sınırlarında buluyoruz gözaydınlığımızı
senin sınırlarını ben ihlal ediyorum
benim sınırlarımı sen
senin sınırlarında nöbet tutuyorum şimdi
körkütük aşık

sarhoşluğunun verdiği o büyülü anlara kaydı belleğim
dilsiz bir umarsızlıkla yan yana olduğumuz bu akşam
ne kadar da inanılmaz kılıyorlar geceyi
yakıcı bir kıskançlıkla tüm aynalar tuz buz oluyor
sızan ışığı alnına dokundurabilirim,
şah damarı yakınlığında kalbine akabilirim

kapatmışken kapıları, zindanlamışken yaralı yüreğimi,
nasıl koşarcasına vardım sana
dört mevsim dertli geçti
beşinci mevsimim ol istedim
bir yıldız yağmuru gibi aktın gönlüme
yarı yanık ,yarı küflü kalıntılardan oluşan
umutlarımın göğüne varlığınla dolunay oldun

redfer