Ümit Yaşar Doğanay Hocma

Artık,
Öyle bir yok.
Anlıyor musunuz?
O gitti.

Bu dünya
Onsuz kaldı…

Son kurşuna değin,
Açtı göüsünü.
Hepsini kabullendi.
Yirmi üç tane,
Bir insanın yüreğine,
Yüreğinin ağırlığından öte,
Kurşun
Kaplanıyor şimdi ciğerlerine.

Gitti…
Gitti geldiği gibi.
Ecele boyun eğmedi.
Ecel
Ona pes dedi.

Ona kurşun sıkan eller,
Nasıl tutuyor ekmeği,
Nasıl tutuyor kaşığı,
Ona kuşun sıkan eller,
Bilmiyorum,
Hala bir şey tutuyor mu?
Kırılmadılar mı hala,
Kesilmediler mi hala

Binlerce var sıra, sıra
Bekleşiyorlar
Duymadılar mı?

Gitti
Dönmeyecek bir daha

Ne sesini duyabileceğiz kürsüden,
Ne öğütlerini…
Koridorlar boyu, dizilirdik ardı sıra,
Her birimize
Aynı alaka, aynı yakınlık…
Ağabeyimiz,
Hocamızdı o bizim.

Size
Lanet olsun.
Onu bizden kopardınız.

Ama
O
Kopmuyor bizden.
Gidin,
Gidin diyor
İleri…