Umarsızlık Payı Şiiri - Kağan İşçen

kendini bilmez oldu mevsimler
uzak yangın küllerine kanmaz gönlüm
ağaç dalları karamsar bakar yollara
usulca yanyana koyarım ölümle gülü
hiçbir hayat bilinmez ölümü hariç...

zamanı kandırmaktır umut etmek
renksiz düşlerle hasretlere zincirli
güneş altında hastalıklı gövdelerde
esmer kokular yayılır toprağa
aşk dolu bir dut ağacının altında
son nefesimde anladım bunu...

seni ve beni uzak sanırlar birbirimize
bırakalım sansınlar
sessizlik ve suyun mütevaziliğiyle
onardığımız yalnızlıklarımızı
rahat bırakalım en azından
en azından senin için
pencerene bıraktığım
umarsızlık payında çocuk ellerim
okşuyorum rastgele her gün
bakışlarını...