Ulu Hakan Abdülhamid Han

Ey ulu hakan Sultan Abdülhamid-i sani!
Çöktü senden sonra Devlet-i Âli Osmanî
Devleti on yıllarca koruyan koca sultan,
Uyduruldu hakkında onlarca yalan dolan.

Yalnızlığın kollarında yürüdün yıllarca,
Hak’tan alırdın gücünü yürürken yollarca.
İftira attılar,dediler “sultan müstebit,
Havlardı her zaman etrafında binlerce it.

Gidince sen, doğdu arkanda büyük bir boşluk,
Hâkim oldu cihan devletine bir sarhoşluk.
Sen yokken sararıp döküldü bütün yapraklar,
Yağmalandı yokluğunda bu kutsal topraklar.

Satmadın diye kutsal vatanı”deli” dediler,
Senin ve aziz milletin hakkını yediler.
Dahası “kızıl sultan”dediler ey padişah!
Ve yokluğunda ülkeye yoldaş oldu siyah.

Kesince kollarını hain ittihat’çılar
Altı yılda devrildi altı asırlık çınar.
Olur elbet her insanın az ve çok noksanı,
Ki sendeydi siyasi aklın yüzde doksanı.

Harekete geçti bir gün hain şer ordusu,
Bunlardan birisi de Emanuel Karasu.
Anlayamadı seni sığ akıllar ey sultan!
Bu sığ akıllardır bu milleti kuyruk yapan.

Dediler:”Yokluğunda küle dönen bizmişiz,
Biz hem deli hem hain hem de edepsizmişiz.
Özledik, verirken yurdumuz son nefesini,
Düşmana korku,dosta güven veren sesini

Bühtandı asrın en siyasi padişahına,
Şahit olduk gözü yaşlı milletin âhına.
Affet biz nankörleri, şevketli padişahım
Şahidiz kulluğuna cennete koy Allah’ım.