Ulu Çınarlar Gibi... Şiiri - Cemile Düzgün

Güzide Gülpınar TARANOĞLU’na

Ben yoncayım bağrında, anam sımsıcak toprak
Serpilirim büyürüm büyürüm yaprak yaprak

Bereketli bu yerin köşe, bucağı, dağı
Bin cana şifa onun geniş gönül otağı

Mısralarımda filiz senden güç almadı mı
Hayat dolu iklimden kudretler bulmadı mı?

Ufacık kıpırtıyı önemsedin eğilip
Işıklar doğuyordu, umutsuzluk dağılıp

Sana duyduğum saygı, minnet bağı enderdir
Ana-kızın sevgisi sevgilere önderdir

Şafağından nurani huzmeler var çağıma
Şiir şiir yüceldin burcumun sancağına

Sevgi dostluktan yana ardında bir ordu var
Yürünülen yerlere seninle ışık dolar

Toprağı böyle ise G Ü Z İ D E dir çiçekler
Kevser havuzlarından onlar da içecekler

Birden yıldızlaşanlar çabuk parlar sönermiş
O kıymet vermediği yere geri dönermiş

Helalinden lokma var özü sağlam hamurdan
Yeni yıldızlar parlar yoğurduğun çamurdan

Türk anası, kadını, eşi ve şairesi
Her haliyle örnektir, var mı daha ötesi

Ulu çınarlar gibi gölge, ferah dalların
Daha çok göklere dek uzasın o kolların

Sal da kök köçeğini, yığın yığın derinden
Haset etsin dikenler, kurusun kederinden

Sana cennet yakışır eksiksiz, şeffaf, ışık
Hakkın helal mi anam şaka maka karışık…