Yilmadan yillara meydan okuyan, her zorlugun üstesinden gelmis basi dik duran ve dallari semaya uzanan bir ulu cinarin tohumuyum ben!
Koca cinarin dallari bir ken iki oluyor, ikiyken üc oluyor, ücken dört oluyor ve gid gide devlesimini seyr ediyorum.
Iste bir sonbaharda savrulan tohumlarindan ve meyvalanip yetisip olgunlasan dallarindan biride benim.
Simdi bende tohumlarimi serpiyorum ve meyve vermelerini sabirsizlikla izliyorum.
Durup bir an gecen zamana bakiyorum, ve bes senenin ne kadar cabuk gectigini birlikte ektigimiz tohumlarin fidanlanmis halinde görüyorum. Sabirsizlikla bu fidanlarin meyve vermelerini bekliyorum.
Bende birken iki, ikiyken üc ve üc derken birden köklerimi derine ve dallarimi semaya salmis olacam.
Ben ulu cinarin tohumuyum!
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
Cinarin tohumunda benm de genlerim var. Dilerim cinar buyur fidan olur, daha da buyur agac olur, yapraklariyla ailesini korur, dallarina bulbuller konar, golgesinde bilge insanlar dinlenir.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta