Ulu bir çınarım ben.
Dallarına kimsesiz kuşların konduğu…
Her bir yaprağında aşkın bulunduğu…
Azgın rüzgarların bile sustuğu…
Toprağın yorgun dostu…
Ulu bir çınarım ben.
Yeşil ormanın asırlık simgesi…
Leyla’nın kaderindeki çilesi…
Suskun gecelerin nefesi…
Her sevdanın dürüst sesi…
Ulu bir çınarım ben.
Dost olan çocukların bağrına…
Şanıyla türkü olan efelerin sazına…
Ne cesaret karşı koysun asırlara…
Kim bilir neler neler çıkar,
kalkmasın şahit olmaya.
Ulu bir çınarım ben.
Yıllar boyunca içindeki sevgiyle büyüyen…
Gölgesi altına sığınan herkesi seven…
Alevlerin içinde gözü yaşlı can veren…
Nefise’nin düşlerinde tekrar yeşeren…
Ulu bir çınarım ben.
İzabell TchavdarovaKayıt Tarihi : 14.3.2008 15:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ulu Bir Çınarım Ben...
TÜM YORUMLAR (34)