Ulaşılmaz Kalan Özlemler

Erken gelirdi akşamlar ve sürekli yağardı kar,
Sonbahar bitmeden başlardı karanlıklar,
Olmazdı altı ay boyunca gün ışığı,
Yaza kadar karanlık kalırdı sokaklar, caddeler, meydanlar.

Karlı başı ve buğulu etekleriyle küçük şehrimiz,
Kendi dünyasında, gri bir boşlukta, yalnızlık içinde izole edilmişti,
Gece gündüz sönmeyen sokak lambalarının altında,
Yarı loş, buz kaplı sokaklarımız bambaşka bir dünyaydı.

Sürekli kar yağardı mevsimler boyunca,
Uçuşan bahar kuşları ağaçların dallarına konardı,
Özlemlerimiz göçüp yüreğimize gömülürdü,
Buzlu sokaklarda kar tomurcuğu çiçekler açardı,
Işıklı perdelerde mutluluk bahçeleri, yüreklerimizde sevdiklerimiz büyürdü.

Şimdi belli belirsiz romantik bir rüya gibi,
O karlı geceler, buzlu kaldırımlı sokaklar, caddeler,
Mersin'in turuncu yaz günlerinde,
Yüreği kor gibi yakan oğlanlarının ve sülün kızlarının,
Gözlerinde ve yüreklerinde hiçbir iz kalmadı,
Geçmiş günlerimiz, anılarımızı dün gibi süslese de,
Ulaşılmaz kalan özlemlerle içimizi eritiyor.