Ulan Dünya Şiiri - Baki Ortak

Ulan dünya…
Daha kaç kez kapını çalayım da açmazdan gelirsin?
Kaç geceyi sabaha devirdim de bir tek ışığını çok gördün?
Dertleri önüme serdin, payımı katladın,
Yükümü taşımak için dizlerimi çöktürdün…
Yine de kalktım…
Yine de “belki bugün” dedim…
Ama sen,
Sen her seferinde başka bir yerimden kırdın beni.

Bir kere de
Benim yüzüme dön be…
Şu yorgun yüreğimin kapısını çal,
"Ben geldim" de.
Bir sefer, yalnız bir kere…
İnadını bırakıp iyiliği ver bana.
Çünkü her insanın içinde saklı bir çocuk vardır ya,
Benimki ağlamaktan yoruldu artık.
Gözyaşının bir tadı olur,
Bende zehre döndü…
Sessizliğin bir ağırlığı olur,
Benim omuzlarımda taşa kesildi…
Yine de bekliyorum işte,
Senin insafa geleceğin günleri.

Dünya…
Bazen kapkara bir bulut gibi çöküyorsun içime.
Bazen de sanki azıcık gülümser gibi yapıyorsun,
Sonra hemen geri alıyorsun her şeyi.
Bir adım umut veriyorsun,
İki adım geri çekiyorsun.
Ulan dünya…
Bu nasıl oyun?
Bu nasıl sınav?
Ben bunca çileyi hak edecek ne yaptım?

Ama bil ki,
Her yaranın içinde bir nefestir sabır.
Ben o sabrı bin kere yudumladım.
Düştüm, kalktım,
Kırıldım, topladım,
Kahrınla büyüdüm,
Sessizliğinle olgunlaştım.
Ve yine de sana küsmedim.
Çünkü her karanlığın içinde
Saklı bir kıvılcım vardır.
Ben hâlâ o kıvılcımı arıyorum…
Belki bir çocuğun gülüşünde,
Belki bir kurumuş yaprağın düşüşünde,
Belki bir sesin titrek duasında…
Kim bilir…

Ama dünya…
Bir gün gelecek,
Ben de senden alacağımı alacağım.
Gülüşümü, nasibimi, payımı…
Benim olan ne varsa,
Benden sakladığını söke söke alacağım.
O gün geldiğinde
Bilesin ki
Yıllarca içimde sakladığım bütün acıları
Bir nefeste silebileceğim.

Çünkü ben,
Küllerinden yeniden doğmayı
En iyi annemin duasından öğrendim.
Yenilsem de yılmamayı
En iyi susan yaralarından öğrendim.
Ve umut etmeyi
En iyi kendi karanlığımdan öğrendim…

Ve şimdi,
Bunca çilenin sonunda
Elimi kalbime koyup
Sana bir söz söyleyeyim dünya…

Beni yıkamadın.
Beni bitiremedin.

Ve ben buraya,
Yeniden doğan ruhumla
Bir mühür bırakıyorum:
—Kul Ortak diye…

KUL ORTAK