Ukala İnsan Şiiri - Veysel Şimşek

Bu dünyada kimse yokmuş kendi var,
Güneş olsa sade kendine doğar,
Ne bir selam verir ne boyun eğer,
Kendini beğenen ukala insan.

Ben böyleyim der her yerde övünür,
Başkasının kötülüğüne sevinir,
Anlasa kendisi sinirden sinir,
Kendini beğenen ukala insan.

Gözü değil bence özü kör insan,
Bilse kendini hep gözlerde hor insan,
Yaşanılmaz böylelerle zor insan,
Kendini beğenen ukala insan.

Gözü açtır ama karnı tok olur,
Haksızda olsa işi üste çık olur,
Böyle insan her toplumda çok olur,
Kendini beğenen ukala insan.

Derler böylelerine yoktur kursağı,
Kendini bir şey sanar dağın porsuğu,
Eşe dosta hep çevirir dirseği,
Kendini beğenen ukala insan.

Bilmez ananeyi bilmez töreyi,
Devedende büyük görür pireyi,
Aksilikte arar bütün çareyi,
Veysel der ki; Böyle ukala insan.