Uğur Yanık Şiirleri - Şair Uğur Yanık

Hiç kimse unutamaz beni.
Çünkü ben hep hatırladım bir yerlerde birilerini.
Kah vakit hayaller kurdum rengarenk,
Gökkuşağını soktum içime her mevsim.
El değmemiş tebessümler yolladım sevdalara.
Yıkıldığımda oldu kimi zaman,

Ve bir şair daha gider mavi yüreklerden.
Karbeyaz kaldırımları bırakarak ardında ve basarak parmak uçlarına,
Buz tutmuş hayallerinden geçer sessizce ve hissettirmeden.

Sen;
Bilinmeyen!

Sen;
Gözlerini gökyüzünden çalan,
Hiçliğimi buluyorum varlığında benden bi haber.
Ve düşüyorum eskiyen yüzümün yanaklarından apansızca.
Sonra yırtılıyor gözlerimde gece baştan başa paramparça,
Buruşuyor avuçlarımda dünya müsvette kağıtlar misali.

Bul beni!
Sırtımı yasladığım karanlık bir gecenin tenhasında,
Yalnızlığım sırat köprüsü,
Yüreğim hissiz bir yarının deliksiz uykusunda.
Cezası kesilmiş bir idam mahkumu sanki mutluluklarım,
Bul beni;

Gülüşüm...
Mahrumluğum şimdilerde.
Düşerken merdivenlerinden o karanlık gecenin,
Hayat;
Özlemlerin döngüsünde kıvrılıp uzanmaktı soğuk bir köşede.

Bir belirsizlik ki sorma!
Bir bir yıkılıyor üstüme umutsuz yarınlar.
Dönemem geçmişe bu aşikar,
Ama gömülüyor nefeslerim sessizce böyle işte.
Neymişki hayat?
Çocukluğunu gezdirmekmiş belki gecekondu semtlerinde akşama dek,

Gökyüzünü gördüm utangaç mavi gözlerinde,
Minik bir bulut oldum saklandım gözbebeklerine,
Sonra düştüm yüzünün beyaz,masum tebessümlerinden.
Oysa ne kadar hoştu dünyayı seyretmek senin gözlerinden.

Sen; İlkbahar gülüşlü yarınsız kelebek!

Kuruyan yapraklarını ezip geçmişken acuze sonbaharların,
Baharları düşürmüşken avuçlarımdan apansızca,
Işıklarına zincir vurup teslim almışken yokluğuna doğan bütün güneşleri,
Ah isimsiz esaretim benim;
Süzülüp gitmiş bende bıraktığın kırmızı sevda...
Özlemiştim gülüşümü sobeleyişini,

Sus Yüreğim, Sus!
Konuşmaya dermanım yok benim!
Çok uzak şehirlerde hiç tanımadığım bir çocuk yalnızlığı gözlerimde ki,
Oysa ne kadar sessizdi hayallerimde beliren ufuk çizgileri.
Gideceksen benden,Uzakları seç ne olur!
Özlem dolu nefeslerim olsun üşüten yokluğunda bari.

Mutluluklarımı ceplerimde taşıyorum,
Oysa hüzünlerim sırtımda bir dağ gibi ne tuhaf.
Süzülüşlerini görüyorum umutlarımın bensizliğin arka caddelerinden,
Ve bir terk-i diyar emaresi yükleniyor şah damarıma.
Bu şehirde bir bensizlik beliriyor; Adamlığım Tehlikede!