Acıma hayat geçmişin kesik karelerine
Kes kökünden gitsin ardıma kalanlar
Bakmaya alışmak o kadar kötü ki
Orda bir an kalmak yıkıyor herşeyi
Dostlar vardı sofrasında pür neşe
Ben olmuşum, adımı yalnızlık koymuşlar.
Yürümek istediğim sessizce kendi geleceğime
Elimden tutmak yerine ayaklarımdan tutmuşlar
Olmamış bir türlü olmasını beklediklerim
Parkları yok benim şehrimin, şirin renkli evleri...
dökülür gece
karanlıklar içinde sessizce
bırakırken ellerinden
titreyen yıldızlarını
saçlarında hissettiğin
Sessizce çekip gittin ardına bakmadan
Beni bir başıma bırakıp biraz yaralı
Oysa benim için olamazdı, öyle imkansızdı
Her an çıkarsın sandım gittiğin yollardan
Biraz umudum kaldı zor günlere sakladığım
Gözlerine merhaba dediğim gündü ömrümü ömrüne adadığım.
Sen öyle anlamsız bakarken aslında
Ben öyle manalar yazıyordum ki yüreğime
Hani otuz yıl sonra -sevdin mi ?diye sorsa biri.
Filmi başa sarıp tekrar izlerim o ilk baktığın anı.
Ana dedim, baba dedim, yâr dedim ömrümün yarısında
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!