Uğuldayan Sanrılar Şiiri - Mehmet Soylu

''Vah şu zavallının haline, kendisini yırtıyor olmayan sanrılar karşısında boşu boşuna''
Yine dikildi meydanda bağırdı içi maviye boyalı adam
''İŞTE DURUYOR KARŞIMDA BENİ ÇAĞIRIYOR''
Sanmayın ki bunlar deli bir adamın yakarışları
O gerçekten görüyor, bahanesidir deli taklidi yapmak onun

Uğruna yazdığı soneler gelir aklına okur her gece
Etrafındakilere kulak asmaz ''METHİYEM GELDİ'' der
Geceler olur deli ve sanrısının sahnesi
Gecelerdir pınarının kurumasına sebep olan hasreti

''BEN HEPİNİZDEN DAHA CANLIYIM BU SAATLERDE'' dedi haykırarak
Varlığını adamış mutabık olmaya hasretinin gamıyla
Ama usuna çamur attırmayan deli habersizdir

Varlığını kabullendiği hasretinin gamı fazla gelecek ona
Yükünü bir yere bıraktı deli son raddeye geldiği anda
Sanrılar kapladı onu dört bir tarafından
Methiye çağırdı deliyi son bulacak hasretin edasıyla

Kuruyan pınar methiyesinin mavilikleriyle doldu taştı
Sırtından attığı yükün yarasıyla bakakaldı deli
Methiye son kez seslendi gelmesi için onu pınara
Deli haksız çıktığını anladı taşıyamadı hasretinin gamını
Girdi pınara son çağrının ardından, ne bir haykırış kaldı ne de bir hasret o meydanda.