Buğulu bir camın ardından İstanbul’u seyretmek gibi sana bakmak,
Ardında dört mevsim, kalabalıkların yorgunluğu ve küçük bir çocuğun salçalı ekmek mutluluğu var.
Adaların üzerinden denize inen kızıl güneş sanki tel tel dökülmüş yanaklarına.
Buğulu bir camın ardından İstanbul’a kulak vermek gibi seni dinlemek,
Ardında ıslanmış kaldırım taşları, sırılsıklam olmuş insanlar ve iki sevgilin huzuru var.
Aslında her şey zamanında söyleyemediklerimden yada söylemeye korktuğumdan bu hale geldi.
İnsanın dünyaya yarım olarak geldiğini ve çoğunun ömrünün sonuna kadar diğer yarısını aramakla geçirdiğini, kendi yarımı ellerimle hatıralara gömdükten sonra anlamıştım.
Pişmanlık kavramı yeniden şekillenmişti benim için,
Ne yapacağımı bilmemekte ayrı bir dert olmuştu içimde.
Uykularım yarım evin duvarları ise karabasan olmuştu bir anda.
Hayat bir filmdi ve ikinci perdesi açılmıştı adıma.
Sükûnete bürünerek değer kattın her şeye, ama beni yitirdin.
Bir yağmur damlası gibi kayıp gittim avuçlarının arasından,
Gerek kalmadı artık hiçbir şey için çabalamana.
Artık olmayacak üzerine titreyen ellerim, buğulu sesim ve senli şiirlerim.
Özgürlüğe mi yoksa kalabalıkların arasında kaybolmaya mı mahkûm oldun,
Zaman gösterecek tüm içtenliğiyle.
Hadi kır dizlerini de çömel yalnızlığıma, çimenlerin yeşili bulaşsın avuçlarına.
Yum gözlerini, yaşlarımızı çekelim çocukluğumuza.
Mevsim yaz, gökyüzü beyaz, saçların parmaklarımda olsun.
Hadi kır dizlerini de çömel ayazıma, kar taneleri bulaşsın yanaklarına.
Yum gözlerini, değiştirelim dünyayı.
Karanlıktı her yer ellerinin sıcaklığını,
gözlerinin ışıltısını aradım.
Derin bir girdaptı yokluğun,
uyanmak istediğim bir kâbus.
Mutluluğu aradım yokluğunda,
şarkılarla avuttum gönlümü.
Uzun zaman oldu halen mavi mi gözlerim hayalinde?
Sigara içişim, gülüşüm,
Saçlarını okşayıp kulağına seni sevdiğimi fısıldadığım duruyor mu aklının bir yerinde?
Hatırlıyor musun kaç kilo olduğumu? Sabahları uyanınca göz bebeklerine baktığı mı.
Uzun zaman oldu halen sarı mı saçlarım hayalinde?
Adını koymadığın bir duygun varsa eğer, benim adımı ver.
İlla aşk ya da sevgi olacak değil ya.
Gözlerin yorulduğunda kapat.
İlk açtığında bana bak demiyorum, gün içinde bir kere görmek iste yeter.
En güzel anılarını benle geçir demiyorum,
Ama ne zaman sıkılırsan muhakkak ara.
Ve sonunda gitti;
Gözlerimin içine bakmadan, tanımadığım biri gibi usulca gitti.
Ardında ne ilkbahar esintisi ne de küçük bir çocuğun gözlerinde ki masumiyet vardı.
Griydi her taraf, sis değil karabasan çökmüştü tüm şehre.
Gözlerim yandı, dudaklarımın arasına sıkışıp kalmıştı söyleyeceklerim...
Kullanılmayan harabe bir iskeleye dönmüştü içim.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!