Ufalıyorum Şiiri - Sevinç Kavuk

Uzaya gidenler diyorlar ki
Dünya ufacık görünüyor oradan
Öyle şirin, öyle kutsallığı belirgin, ki
Birlik kaçınılmazlığını geleceğe de
Ant ile onaylayıp yaşadık
Daha iner inmez sağ salim yurdumuza
Dünyaya düşmanlaştık bilgiçlik adına

..…O yüksekler büyüklüktür! …….
………...olmalıydıya………

Ben de roman, öykü gibi anlatırken
Onların az aşağısındayım diye ufaldım
Nihayet şu yazılarıma artı olarak
Öyle zor bir doğumdu ki…
Fukara çok doğurur, doğurtur ya hani
Çocuğu olmayan bol keseden
Bir sevgi ve terbiyeden atar ya hani
Bol bol benden dışarı birikilerimi
Yuvarlamıştım, çığ gibi her hamlede
Bayır aşağı inip, çıkacaktım basamağı
İndikçe ufaldım, çıkarken ufalıyorum

“İniş” dibe vuruyor mezara doğru
“Çıkış“ uzay ötesi ruhun göç istikâmeti
„Ufalıyorum“ toz zerreciği olduya ve böyle

Yüzüme karalık, alnıma kaderlik, gönlüme darlık
Be mübarek! bu insan varlığı şeklin şemalinle
Sen bu bunaltı krizleriyle hep devam ediyorken
Kustun kustun şimdi de…İntihar ediyorsun işte!
Ancak yazık!
O bekleştiğimizin adı “tatlı ölüm“ bile değilmiş

…...Öldüremezse beni, seni, onu, şunu….
…………dünya da ölmeliymiş! …………
......Ufalıyorum…ufalıyorum…ufalıyorken…..

6 Nisan 2006