Udum ve Ben. Şiiri - Enver Özçağlayan

Artık avutmuyor udum gönlümü,
Yıllardır sesime ses vermez oldu.
O da nankör çıktı, çaldı ömrümü,
Demek ki onun da miadı doldu.

Yetmiş yıllık sesler gam verdi bana,
Tavrında, tarzında neler aradım.
Asılı dursa da hazdı odama,
Tellerinde bin yılları taradım.

Derdimizi açtık birbirimize,
Şarkılar donattık vefasızlara.
Güldük ve ağladık hep halimize,
Ses idik, söz olduk yarınsızlara.

Şimdi köşesinde sakin duruyor,
Bilmez sözlerini kime söylesin.
Duyuyorum; kalbi sessiz vuruyor,
Yâdediyor; "eski günler nerdesin?"

Bilirim; dokunsam beni itecek,
Bir uzun maziyi dünde bıraktık.
Sonunda bu hasret birgün bitecek,
İkimiz bir meçhul zamana aktık...

18.06.2020
Fatih-İST.