Uçurumdan Sallanırken Dala Tutunan Adam

uçurumdan sallanırken dala tutunan adamım ben
'son' a çok yakınım ama gidemiyorum
düşüncelerim karışık
veda da edemiyorum
ne yazmalı şu tıkırtıların ahengine uyacak?
ne yazmalı tek satırda seni kalbinden yaralayacak?
ne yapmalı ki kalbini elime alacak?
neyi, ne zaman, nasıl yapmalı...
düşüncelerin içinde mi kavrulmalı
yoksa yeni ateşler mi yakmalı?
ya da ateşlerde mi yanmalı öbür tarafta...
evet yanacağım, biliyorum
sana taptığım için
seni bulamasam da hala
arıyorum...
yoluma engeller mi çıkarmıyor sanıyorsun
kafama taşlar mı vurmuyor
Allah'ım affet
ben eriyorum
yalnızlık tüketiyor bedenimi
saçmasapan şeyler yapıyorum
kayboluyorum günah yollarında
aptalcasına seni arıyor, bulamıyorum
gözümü kör etti yalnızlığım
tek dayanağım sensin şu hayat uçurumunda
seni bulamadığım için
sana tutunamıyorum
hani gökdelenin çatısından atlayan adam vardır ya
gülümser, kucaklar ölümü
ben kaderimi bile kucaklayamıyorum
seni istiyor ellerim
seni istiyor bedenim
seninle yaşıyor, seni soluyorum
seni arıyorum ama
bulamıyorum
belki yalnız ölmek kaderim
belki kabullenmeliyim
ama kabullenemiyorum...
ne yapacağımı bilmiyorum
belki sadece kelime kusuyorum
belki sadece kendime acıyorum
son gelene kadar
sana geliyorum
şair miyim aptal mıyım bilemiyorum
ya yazdıklarımı görür de beğenmezsen
ya seni görür de es geçersem
içim titriyor korkudan, üşüyorum
uyuyamıyorum tek başına anla artık
korkuyorum...
ya gel kurtar beni bu hayattan
ya da izin ver öleyim
ya çek çıkar bu bataklıktan
ya da seyreyle, güleyim
anam bile darılır oldu yazdıklarıma
bir ona bir babama
bir de kardeşime yanarım
onlar olmasaydı
sen olmasaydın
tutunamazdım o tek dala
tek elimle sallanıyorum o tek dalda
'sen' tutuyorsun beni hayatta
beni çekip çıkaracağın günü
umutla bekliyorum
ama acele et,lütfen
artık tutunamıyorum...