Uçuruma Tutunmak Şiiri - Hüseyin Çolak

Yanılır gece kardan hafif adımlarından
Kapanmazken yaran koşarsın ya
Yuvasından tanırım gamzendeki sızıyı
Durulur akşam, telaş dolanır dudaklarına
Lekesiz bir gülümseyiş düşünce
Papatya dişlerinin arasından

İllegal bir çığlığa ekliyorum sesimi
Silinmiş künyem parmak ucundan
Canı canıma değen
İçimde yüzlerce gül cesedi
Yırtılan bedenimdir savrulan
Kadim yontuların arasından

Gözlerin bir çift yıldız değil artık
Sirius hiç değil, sanki uzak deniz
Çelikten yongalı kıymık tenimde
Gözlerin kimsesizler mezarlığı
Zincirler dolanan bileklerimde

Ağlamak bir nakkaş edasıyla
Acıları yanağına yontmaktır biraz da
Bir nar ağacı kaldı senden
Bir de alnına değen kâğıt mendil
Birkaç resim kayıp adreslerden
Yüksek tansiyon, fiyakalı migren

Tülbendinde bir yaban bakışın izi
Büyür yaran, derinleşir her baharda
Yarılır bulut, kanar göğün dizleri
Bir yürek çarpıntısı gibi
Geçiyorsan gözlerimin içinden

Sen de yaramı sarmadan git!
Uçuruma tutunuyorum
Yıkıntılarımın içinden geçerken
Çiçekler açarsa yamaçlarında
Uslanır belki çocukluğum

Maarifhane Dergisi, 7. sayı