Uçurum Kenarında Şiiri - Serpil Koçar

Uçurumun Kenarında

Bir uçurumun kenarındayım çaresizce,
Kimseye anlatamadığım çok şey var içimde.
O kadar yarım kaldım ki kendi dünyamda,
Çok sevdim de, hiç sevilmedim delice,
Düştüm kocaman bir boşluğa yüreğimin derinliklerinde.

Bir uçurumun kenarındayım sanki, öyle çaresiz;
Bir yanım “bırak kendini” derken, diğer yanım
Umutlar besliyor hâlâ yarınlarıma, umutsuzca.
Beklediğim bir yudum sevgiydi sadece insanlardan,
Çok mu zor hakkıyla sevmek, değer vermek acaba?

Ağarmış saçlarım, yıkılmış hayallerim, kaybolan umudum,
Paramparça olmuş yüreğim, hüzün sarmış ruhumu…
Bir yanım yorgunluktan bitap düşmüş,
Bir yanım kırgın, yaralı ama yine de
Umutlar ekmek istiyorum ben yarınlarıma.

Geçip giden zalim yıllara inat yaşamak istiyorum;
Bir el dokunuyor sanki omzuma, uçurumun kenarında,
Rüzgâr kulağıma fısıldıyor usulca: “Gitme, kal.”
Ruhum acılarla dolu, yaşanmışlıklarla;
Aklım ve kalbim arasında cebelleşiyorum adeta.

Baktığını görmeyen, yaktığı yüreği görür mü hiç?
Aşk esir düşmüştü kalbime, beni esir aldı.
Bıraktı yıkık dökük harabelerde, yok etti Aşkımı;
Bir ihtimalin peşinden koştum yıllarca, yoruldu bu can…
Ve geldim, bir uçurumun kenarındayım işte.

Ya gidecek, ya kalacağım burada yaralı yüreğimle;
Ne acı bir gerçek değil mi, akılla yürek arasında kalmak?
Bir çıkış yolu bulamayıp kendini uçurumda bulmak…
Çok acı, hem de çok can yakıcı, çaresiz kalmak.
Ama yüreğime umut tohumları ektim, yılmadan.

Ayrıldım uçurumun kenarından sessizce, uzaklaştım oradan;
Hayata sımsıkı tutundum, Yaradan’a sığınarak başladım yeniden.
Güçlendim, hem de çok güçlendim hayata karşı acılarıma inat;
Kimseye eyvallahım yok bu saatten sonra, Allah’tan başka.
Sımsıkı sarıldım ben hayata, sımsıkı sarıldım umutlarıma, yarınlarıma.