Uçurum Şiiri - Emre Koçakoğlu

Uçurumun kenarındayım
Ve taşımıyor
Beni ayaklarım
Bedenim değil ağır gelen
Ruhumun yorgunluğu
Dayanamıyor artık
Yer çekimine
İflas ediyor metabolizmam
Bu beden bu ruhu taşıyamayacak
Sanırım daha fazla
Yükümü de atamıyorum üstelik
Sanki bir çöl kervanı
Bütün develerini haddinden fazla yüklemiş
sanki dünyanın bütün yükü
Atlasın değil
Benim omuzlarıma binmiş
Sanki dünya tersine dönmüş
Güneş gecelere doğar olmuş
Sanki zaman geriye doğru
Akmaya başlamış
Hayat bile sırt çevirmiş bana
Göstermez olmuş gündüzlerini
Gelmişim uçurumun kenarına
Adımlarım getirmemiş buraya
Rotu bozuk araç gibi
Bu tarafa çekmiş belki bedenim
Kim bilir?
Bir adım daha atsam
Başlayıverir film şeridi
Kaç saniye sürer bilmem ama
Geçer ıssız bir hayat özeti
Sonrası karanlık mı?
Ya da sonrası var mı bu filmin
Şerit takılıverir belki
Belki de yanmış bir film karesinde sonlanır hepsi
Ya da filmi baştan çekeriz
Söyleriz hayat denen
Rejisöre bu sahneyi baştan alır
Motor der
Işıklar uçurumun kenarında
Bir adım geri gelir miyim?
Aynı filmde aynı karakteri
Baştan oynar mıyım?
Bedenimle ruhuma hükmedebilir miyim?
Belki de senaristi çağırırlar
Kader diyorlar ya adına
Yeniden bir senaryo yazar mı
Dersiniz bana
Hüzün hanesini silip
Mutluluk yapar mı?
Ya da ruhumun yükünü
İkinci bir karakter oyuncusuyla
Paylaştırır mı dersiniz?
Kim bilir?
Uçurumun kenarındayım...