Tahta okul çantalarımızı, o zaman oldukça bol olan oyun alanlarından birisinin ortasına yığar, topaçlarımızla(‘ayı’ derdik) iplerini sakladığımız bir yerlerden çıkarır, hava kararıncaya kadar çevirir, çevirirdik. Topacı olmayan arkadaşlarımız ertesi gün okulda şikayetçi olurlar, her nedense yasak olan bu meşgalemizi öğretmenimiz tek tek cebimizden bizzat çıkarır ve okul müdürüne teslim ederdi. Avuçlarımıza iki cetvel vurmayı da unutmazdı.
Bakkallarda bir sandığın içerisinde satılan topaçlar genelde ‘kabaralı’ ve etrafı pembe-yeşil-sarı boyalı olurdu. Amca ve ağabeylerinden ilgi gören şanslılarımız bu kabaraları söktürür, yerine sivri bir çivi çaktırırdı.
Topaç çevirmek hüner isterdi. Deneme-yanılma yoluyla bir hayli uğraşır ve gerekli yeteneği kazandıktan sonra, yerde dönmekte olan topacı, orta ve işaret parmaklarımızı kullanarak, hoop, avucumuza alıverirdik. Açık ve teknoloji kokusundan uzak temiz havada yüzlerce kez çevirmek için fırlattığımız topaç sayesinde kol kaslarımız herhalde kuvvetlenirdi.
Çarşamba ve Cumartesi öğle sonları, pazarları da tümden okul olmadığından, topaç, uçurtma, misket (buna da ‘bilye’ derdik) , ve çember, bizim kopmaz parçalarımızdı. Açık havadaki bu hareketlilik yediğimiz besinleri sağlıklı bir şekilde vücudumuza yaktırır, senede bir okulda yapılan aşılar sayesinde (o gün okuldan kaçmazsak) yatağa düşmezdik.
Tamamını Oku
ne güzeldi tadı damagımda kaldı abimlerin uçurtmaları
geldi aklıma kuyruklarını koparımdım nasılda kovalardı
beni of ya özledim o günleri
yüregin dert görmesin abim
Harikasınız üstadım
Gönül pınarınızdan kana kana içtim
Yazan yüreğiniz hiç susmasın saygılar kaleminize
'Ne olduysa sokaklar oyunsuz ,oyunlar çocuksuz kaldıktan sonra oldu'diye başlayan bir yazı geldi aklıma.
En büyük ve en uzun süren saklambaç oyununu oynadık çacuklarımıza aslında bizim yaşadığımız çamura toprağa bataçıka oynadığımız oyunlarımızı onlarla paylaşmayarak.
Onları dörtduvar arasına kollama güdüsüyle yerleştirdiğimiz zaman başladı saklambaç,hala da devam ediyor,hala devam ediyoruz saklamaya...
Seksek oynamayı,uçurtma uçurmayı,körebeyi,çelik çomağı bilmeden suni ve sanal oyuncaklarıyla güven içinde keyifli konforlu(?) bir şekilde ergenliğe zıplayacaklar.
Oyuncağımız bozulduğumuzda kendi imkanlarımzla tamir ettiğimiz zamanları yaşatmadan bozulunca yenisini alarak ebeveyn olarak üzremize düşen görevi başarıyla tamamlamış olacağız,oluyoruz.
Birgün gelecek bizlerin aktaramadıklarımız sebebiyle sorgulayacak , sitem edecek çocuklar,o zaman
Kabulümüzdür her sitemin
suçluyuz hüküm sizlerin
demekten başka cevabımız olamayacak.
Saygılarımla,
o uçurtmadan ve topaçtan bende istiyorum...akşamı cocukluğumu hatırlayarak devirmek bir başkaydı...yüksel hoca ellerine yüreğine sağlık...bu güldürmedi ama düşündürtü...saygılar
Siz uçurtmanızı alın, ben urganımı alıp arkadaşlarımla ip atlıyayım... Oooo çok güzel bir hikaye okudum... çocukluğum misafir oldu yine:)))
Kutlarım Yüksel Hocam...
Saygılarımla...
L. L. ERDİNÇ
Bu şiir ile ilgili 5 tane yorum bulunmakta