Uçurtma Çocuk Şiiri - Nedim Saatcioğlu

Uç uca bağlayıp hayallerini
Bulutlara ekmiş taze tomurcuk
Gözleri ufukta mahzun bekliyor
Gökte süzülüyor uçurtma çocuk

Hayaller yüklemiş ipin ucuna
Hayat ortak etmiş kader suçuna
Sımsıkı sarılmış ip avucuna
Gökte süzülüyor uçurtma çocuk

Gönlüne rüzgârın izi düşüyor
Saçına toprağın tozu düşüyor
Telaşlar bitiyor yüzü gülüyor
Gökte süzülüyor uçurtma çocuk

Maviyi göklere emanet edip
Yeşili toprağın bağrına ekip
Bembeyaz düşleri kalbe yükleyip
Gökte süzülüyor uçurtma çocuk

bekle… umudunu kaybetme… gün gelecek hayallerin düşecek aşk narına… bırakıp kendini güneşin kollarına… uzan sımsıcak bir bulut tarlasına…

yeşil bir vadide yürürken duru bir suda arın…
ey uçurtma kanatlı çocuk…
belki de budur yaşamdaki tek kârın…

sınır tanıma… bütün yalanlardan sıyrıl… körkütük acılardan ayrıl… gözünün gördüğü her renge pembe bir telaş yükle… kadife bir mutluluğa dokun dikenler içinde yürürken bile…

gecenin bir vakti yakala rüzgarın nefesini…
ey uçurtma kanatlı çocuk…
bir uçurum kenarında dinle renklerin sesini…

dolan mutluluğun boynuna… umutlarla kol kola gir… gözlerinin feri kesilircesine seyret doğayı… bir umut kırıntısında renkli dünyalar yarat…

kokusunu duymadan da baharı yaşa…
ey uçurtma kanatlı çocuk…
dökülse de aldırma gözlerindeki yaşa…

yüreğini azat et… sal göklere… bırak dans etsin özgürce beyaza karışmış mavilerde… düşünceler siyah olsa da… hayaller pembedir nasılsa

unutma…
kaybolan zamana inat… elbet bir gün geri dönecek…
o pembeye boyalı altı çıtalı uçurtma…