Uçur Umudunu Şiiri - Gökhan Öner

Düşünmekten dile gelmedi sözlerim
Bıçak açmayan ağzımı anlatır belki gözlerim
Mezarıma toprak atıyorlardı şuan
Yazabiliyor olmasaydı ellerim
Yeniden doğuyor sanki küllerim
Gün doğarken kalemi biler umud ederim
Ta ki gömeyim haksızlığı vuran kurşunlarla serebildiğimi yere sereyim
Bu benim temennim değil aslında görevim

Hiçken var olup
Her adımda ölüme ilerlediğim bir yok oluşsam
Neden korkayım neden üzüleyim
Ancak öyle değil
Bir noktaya sığmış onca mana
Ben ne hallerdeyim
Biri anlar elbet anlattığımda
Evren küçük gelir
Düşüncen beynine sığmadığında
Sorulan sorular büyüktür
Cevaplara ulaşamadığında

Doğar doğmaz omuzlarına yük biner
Ağırdır hayat kaldıramayabilirsin
Çöl kumlarında koşan bir deve olur yüreğin
Dokunana kaktüs gibi batar bakışların
Süregelir manadan manaya akışların
İsyan etsende bazen Tanrıya olan yaşarışlarını taşır kervanın
Ararsın nerde dermanın
Seni sana sınatır çöl fırtınaları
Ne dost kardeş ne ana baba tutamazya kollarını
Bedenleri yürür, bilmezsin nereye gitmiş ruhları
Sarsılırsın
Parça parça dağılırsın
Belki sen de güçsüz kalır çöl kumlarına karışırsın
Ya da kendinle yarışırsın
Yinde sanmaki bir sabır taşısın
Sen de birgün çatlarssın
Öfkelenme ey özüm
Volkan gibi patlarsın
Sabırlı olursan eğer bu hendekten atlarsın!

Kalk şimdi yürüt kervanını gök yüzüne
Koyma sınır yolculuğuna sözlerine
Uçmağa git uçmağa var uçurtma yap ruhunu
Toprağa varsın bedenin sen uçur umudunu