Uçurtmanın hayali..
Uçurtmanın hayali bir kuş olmaktı.
Onlar gibi kanat çırpmak isterdi ama kanatları yoktu.
Ondandı kuyruğunun güzelliği ve de ondandı rüzgara karşı gövdesini tutuşu.
Kıskanırdı kuşları onlar gibi özgür olamadığı için.
Bir ipe bağlıydı en derin yerinden.
İşte bir an vardi.. O an uçurtmanın ipinin koptuğu an..
Bir çocuk ağlardı, üzülürdü ardından ama o anda güzellik vardi uçurtma için.
Artık özgürdü ve yere inene kadar istediği gibi inebilirdi.
Aşağıda onu parçalayacaklarını bilmesine rağmen umursamıyordu.
Çünkü özgürdü artık.
Biliyordu bir elin onu alıp tekrardan uçuracağını yine bir anlıkta olsa özgürlüğüne kavuşacağını.
Ve o ağlayan.. Üzülen çocuk..
Büyüdü.. Anladı o anin mükemmelliğini..
Neden üzülmüşüm diye dövündü..
Ve o büyüyen çocuk ders aldı uçurtmadan.
Anladı özgürlüğün kıymetini ve her düştüğünde üzerinde izler kalsada toparlayacak birilerinin çıkacağını bildi.
İşte buydu uçurtmanın hayali..
Bir çocuğa ışık olmaktı.
Tüm olumsuzluklara rağmen yerden düşüp kalkmaktı.
Ve en önemlisi özgür olmaktı…
Kayıt Tarihi : 3.5.2020 20:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiiri yazdığım zaman kız arkadaşımdan yenice ayrılmıştım, yorum da yazmıştı. "Uçurtmanın ipi aslında uçurtmaya can veren . Her ne kadar tek başına kalmak istese de uçurtma o iple güzel. O ipten kurtuldumu sandığı anda başlar yere çakılması ." şeklinde siz siz olun uçurtmanız düşer, birileri ayağa kaldırır diye salmayın hayatı, ipini sağlam yere bırakın, yani Aşık Veysel'in dediği gibi Kara Toprağ'a bağlayın, bir tek o sahip çıkar, o uçurur uçurtmayı. Sevgiyle, saygıyla kalın.
Kaleminize sağlık.
TÜM YORUMLAR (1)