Üçüncü mevsim Şiiri - İlyas Kaplan

üçüncü mevsim
aylardan eylül
günlerin yedincisi
daha doğmamış düşlerimi toplasan diyorum
öylesine ağlayan bir çocuğun ellerinden
yağmurda dağılan sesimi sevsen diyorum
belki sensiz ıslak hıçkırıklarımı bulursun

dilimden sökülen
her harf
yorgun
hüzünlü bir türkünün defalarca dinlenmesi kadar
göçmen kuşlarının yılgınlığı kadar...

aynı sırra tutunuyoruz
ne kuytularda, ne gölgelerde
ne kapılar ardında
ne duvarlar arasında vazgeçiyoruz kavlimizden
sayende
konuşmasam da
söylemesem de olur

tenhaya sefer ediyoruz birlikte
akşam denize indikten sonra soğur mevsimler
bir eylül akşamı tutmuşum yüreğini
vakit geç olmuş
vapur iskeleden boş kalkmış da
martıların gözleri yollarda kalmış

bütün o eski sokaklar şimdi
korkuya mı saklamıştır kimsesizliklerini
deniz arkada kalmış
rüzgar şimdi karşımızdan esiyormuş
martılar bir varmış da
iskelede gemiler ve yolcular bir yokmuş
saçların ne güzel savruluyor
poyrazı çok mu seviyorlar
denizin kenarında

bana istenildiği kadar söz et boz bulanık sulardan
ve kirli denizlerden
ayaklarımı uzatmışım boğaz mavisine
bakışlarım ıslanıyor
köpüklü dalgalarda
uzaklardan bir yel gibi
martı çığlığına benzer hayalinden
gözümü alamıyorum
ve vapurda ismin yazılı

nasıl mutluyum bilsen
açık denizlerde seninle kaybolurken
tenhalarda yürüyoruz sessizce
şehrin telaşlarından kaçıyoruz
görünmez çitler çatıyoruz, beraber
ak köpüklü bir deniz gibi alıyorsun beni dünyadan
mavilere katıyorsun kara gözlerimi
derinlerin duruluğuna çağırıyorsun kum tanesi ümitlerimi

geçiyorum başka yüzlerden
terk ediyorum sığ suları
kimselerin uğramadığı
kimselerin adım atmadığı
kimselerin başlamadığı yollara çıkıyorum
şehrin dehlizlerinden

sen ve ben
birbirimize tutuna tutuna çoğalıyoruz
senin elini ilk tutan, benim sanıyordum
oysa sen beni kalbimden kavrıyorsun
düşmeyeyim diye
ümitlerimi mavi gözlerine asıyorsun

redfer