Üçten dokuza boş-um-sun dünya

adımların gölgelerini kovalıyorken
ansızın bir gece vakti
takılırsın yıldızlara düşlerine üşürsün
bir damla gözyaşının içinden
aynada kendini görürsün
dayarsın şakağına anılarını
tüm hayallerine tetik düşürüp
hesapsızca ölürsün…

üşümüşlüğünü yaşarsın yüreğinin mahzeninde
alırsın buz tutmuş kendini yüreğinden kaçarsın
karanlığın duvarlarına bir çocuk asarsın
itilip kakılırsın fikrince, öksürür öksürür bakarsın
düşler düzleminde yaşarsın,
aynalar da kırılır sana artık
ölümüne koşarsın
şaşarsın…

seversin ölümü, öldürürsün ölümsüzlüğü
artık rüzgarlar yanmaktadır
hayata dip not olarak düştüğün günlüğü
onurdan yoksun bir an yakmaktadır…

alevlerden teyemmüm alırsın
uzatırsın yüreğini sırlardan dost kapısına
kahır duvarlarına bir gözyaşı asarsın
ney ki dünya içimin arşında?
üçten dokuza şartla boşarsın
kırarsın kalemini aşarsın sevdiklerini,
içine kaçarsın,
ki; anlarsın hiçliğini
sürgünlüğündeki sefilliğini...