Uçmayı Unutan Uçurtma Şiiri - Mizgin Teker

ellerim, yerinde durmayan
kimsenin aramayıp
hiçkimsenin bulamadığı.
ancak yine de
bulunmadığına şaşırılan.

bir düş kuyusu,
ayaklarım altında dünya.
uyanmak,
gördüğüm en son rüya.
uyanmak bir rüyaysa
yaşamak hangisi diye,
sormuştun kendine.
yaşamadan üç durak önce,
cevaplar bulmuştun kendince.

bir kırlangıç gibi yabani
çünkü
en sevdiği masal kötü sonla bitti.
dünyanın kalbine açtığı oyuklar,
geçmezdi
geleceğini ördüğünü sandığı
iğnenin deliğinden.

dokunsalar ruhuna ağlayacaksın ve
bu ağlamak,
gülümsemek hizasındadır.
belki gülümseyebilseydin
gelecekti devamı, kendiliğinden.

hani geçti zaman,
bir merhaba süresinde.
kendinle kavgandan yaşamaya fırsat bulamadığın.
ve o kavganın asla galibi olamadığın.
vakit olur mu yaşamanın,
belki kendinle kavga olduğunu anladığın.

kayıp mücevherlerden
daha kıymetli
ve değeri ölçülemez değilse
bir gün unutulacak her şey, anlattığın.

dokunsalar ruhuna ağlayacaksın ve
bu ağlamak sana nasip olamayandır.

aldım diyor insan,
ne varsa ayaklar altına.
ne kadar eğsem yüreğimi
çarpıyor yine de başını dünyaya.

beynimde düşüncelerin tükenmez ıslığı,
çarpılır mı hiç,
kendinden aşağıda olana.

içimde gezinen cevapsızlıkların ıssızlığı.
özür diliyor yüreğim ama değil,
dünya çarptığı için ona.

dünya mahcubiyetin ona verdiği
sahte zafer duygusuyla
boyamak istiyor insanı en tuzlu renge.
en kıymetli parçasını
ondan uzaklaştırıp
saklıyor uzak bir köşeye.
buna karşı gelmek,
kavgasını tuzların köpürttüğü
bir deniz olmaktır.

içimde ne büyük kalabalık,
durulacak yer kalmadı.
bir kitabın sayfaları kadar keskin bakışları
görevi yetişmek,
kendine kendinden önce.
bakışları biçiyor
adım attığı tüm yolları.

o tuzlu su olmak,
kendini gelecek zamanda
biriktirebilmenin pazarlığıdır.
kurtar geçmişte kalmaktan onları.
ve
durmaya yeri kalmayan,
durulsun.