Ucmayı bilmeyen kuşlar gibiyim

Uçmayı bilmeyen kuşlar gibiyim
Ne zaman kanatlarımı açsam, kırıyor felek.
Canımı yakıyor, tek tek yoluyor kanatlarımı.
Üstüme dökülüyor acının rengi,
Siyaha çalmaktan, nefessiz kalmaktan,
Her şeyin kursamda kalmasından,
Hüzünlerin yüreğimi mesken tutmasından...
Hatta geceyle dost olup, gündüze küsmekten yoruldum.
Yoruldum işte, yoruldum yüreğime küsmekten,
Zalime yenik düşmekten, yemeden içmeden kesilmekten yoruldum.
Öyle yoruldum ki, her gece kendimi maziye asıp,
Her sabah dirilmekten, gidenleri sayıp, ölenleri gömmekten.
En çok da gölgemle konuşmaktan yoruldum.

Oysa, oysa...
Yıldızlar takacaktım saçlarıma,
Yağmurla yağıp, rüzgarla yarışacaktım.
Her sabah topraktan doğacaktım,
Her akşam gökyüzünde parlayacaktım.
Şimdi yuvasız kalmış göçmen kuşlar gibiyim içimde,
Yarım yamalak gülüşlerim...
Gidenlerimle, dönmeyenlerimle,
Sırtıma kambur olmuş dertlerimle yoruldum işte,
Yüreğimdeki gömdüklerimle yoruldum...

---