Uçan Balıklar Şiiri - Söğüt Gölgesi

Bilmezdim böyle güzel susabildiğini...
Hayretler içindeyim
sende göremediğim
enginlikler önünde...
Deniz dalga-dalga sahile vursa da her şeyi,
sen tamamen farklıydın,
beni içine çekiyordun - derinliklere...
Sana doğru durmadan ilerledikçe
tedirgin de oluyordun boğulmamdan...
Beni suçlayıp çok da kınama,
çünkü henüz ömrümde
tersine dalgalanan bir deniz görmemiştim...

Çok da çılgın değilim bu sıralar nedense
hatta tam tersine -
gerginim, ezginim ve eski bir haber - yalnızım...
Altı yüzyıldır teşekkülünü bitiremeyen
elli milyonluk halkın arasında yalnızım, güzelim...
Bu benim teselli bulduğum bir sayı hatta,
bir de bunun üzerine yedi milyar katlanınca
dehşet kaplıyor beni,
nefesim ve ruhum daralıyor,
gözlerim kararıyor,
Bakünün duman-kokusunda mazotla mest oluyorum,
bir az hava bulabilsem, ciğerlerime çekeceğim,
ki senin haberin yok -
sigarayı bıraktığımdan beri
oksijene mübtelayım...

Biliyordum ki,
boşuna değildi benim kitleye olan nefretim,
aramıza girmeğe de yüz bulmuş şimdi...
Kendin bir bak,
elimden almıyor mu bana seni andıran
ve ruhumu dindiren her şeyi?!
Önce o sevimli ve sessiz gölün simasını değiştirdiler,
sonraysa seni düşünüp hayallere daldığım
o küçük kafenin de yerinde
giyim mağazası açmışlar...
Ne kadar berbat olsa da,
geriye tek hafızam kalmış...
Halbuki, bir zamanlar
hafızamı kaybetmek en büyük arzumdu...
Elimden almışsın işte sen o arzuyu da
nasıl hafızamdan vazgeçebilirim,
senli hatıralarım da eğer ordaysa?!

Tüm bunlara rağmen karamsar mıyım?
Asla...
Benim ki ellerim var sana uzanan,
Mutluluksa parmaklarımın uçlarında -
en sade duygulardan
ruhumun zerreleri sana doğru kaçabilirler...
Hayal bile edemezsin ve inanmazsın:
öylesine sevinçliyim ve mutluyum ki...
Öğrendiğim o günden ki,
balıklar da...
Evet, balıklar da uçabilirler...