Anı Anlatan - 01 Şiiri - Arif Özer

Öldüm mü annem?
Susmadım bak...
Yok olmadım ama
Gittim bu dünyanın hayalinden.
Yok ...
Öyle değil.
Dur ağlama.
Anam.
Bak anlatayım ...
Demiştim yaa sana
Mor bir zamanda,
" anlık bu düşünceler "
Takılma Anam.
Benden bilme...
Ruhumdan bil
Dediydim sana.
Teyzem geldi aklıma...
Nebahat...im.
"Güzel"
Kelimesinin ilk anlamı.
Teyzem.
Sonra ölümüne seven.
Eniştem ve Aşkı.
Ünver abim.
Oğulları...
Cengizim...
Oğuzum.
Umudum...
Umarsız öğüncüm...
Hep umutlu Seheri'm
Zonguldak!!!
Zonguldak kalmış.
Lavar...
Katı , sert....
Siyah.
Çamur ve yeşil deniz.
Gözümün önünde,
Aklımın köşesinde
Öldüm mü annem?
Sustum mu?
Anlatıyorum bak...
Pas döken palabıyık
Emrullah gitti: sustum.
Bilmiyordum.
Yeşil manda kasa mercedes sevdalısı,
İspanyol paça,
anasının tek çocuğu
insan dayım
Türkay gitti...
Sustum.
Deliydim. Genç, toy...
Teyzem...
Güzel' e dair ilk kelimem.
Nebahat gitti.
Haykırdım...
Çok gençti. Naifti.
Anaların en mavi gözlüsü
Üç kızı olsada, tek çocuklu
Nazmiye gitti.
Ağladım.
Gitti.
Kendimi bildim.
Öldüm mü annem?
Yok ...
Çorak zannediyordum hayallerimi...
Bak " Doğa " geldi.
Cengiz in kızı, oğlu...
Umut'un "ada"sı başaranı....
Oğuz'un aykırı ruhu,
Türkay'ın iki kızı...
Seher... meleğin seheri.
En küçüğümüz hep.
Öldüm mü annem?
Yok.
Bak susmadım.
Yok olmadım.
Yaşadım.
Hayal ne idi anam?
Dün de ki "An" idi...
Bugünün yansıması...
Yarınlarda ki mutlu torunların.
Kalabalık bir gün idi.
Yaşadık... farkındalıklarımızla hepimiz.
doyduk mu acılara?
Doymadık sevinçlere Anam.
Hatırladık.
Anlattık.
Anlatacaklar...