Kendinden Tuzaklı Şiiri - Arif Özer

İzmir rahatında...
İstanbul özleminde...
Duygusuna mahkum...
Kendinden tuzaklı.
Ağlamak bu kadar koymazdı
Gülmek için sebebe gerek yoktu.
Gençken....
Henüz sarhoş olmazken.
Bilmezken kanımın miktarını.
Hesapsızken...
Sevda demeye başladım kadın?
Aşk, çok caz kalmaya başladı
Ki severim "caz"ı...
Arabesk olduğumu duyuyorum
Sokaklarda.
Masa köşelerinde...
Dur nazik cümlelerden kaçalım.
Caz yapıyorlar
Zevksiz...ağızlarıyla...
Rahatsız ülkemin, rahat İzmirinde
Acımasız puşt insan yok eden istanbul özleminde...
Farkında yalnız kokusunun, duygusuna mahkum...
Kendinden tuzaklı, depresif bir hüzünle...
Gençlik dediği o günlere düşman
"Keşke" dediği hiçliği sevdiğini
Söyleyen bir yabancı.
Yalancı.
Ritimsiz kelimelerin sarhoşu.
Sokaklarda dolaşırken geceleri...
Benim şehrim bu dediği
Şehri tanımayan yabancı.
Yalancı duygusuna.
Gerçeklere inat.
Hayal kuran...
Kurduğu hayale inanmayan...
....
Duygusuna mahkum...
Kendinden tuzaklı