Üç Karanfilin Türküsü Şiiri - Uğur Akbulak

Gurbet akşamları gibidir bazen yaşamak...
Öyle hazin,
Öyle dertli,
Bir-de sevda var’ki,
Sonsuz bir boşlukta
adım/adım kör karanlığa yürüyormuşsun gibi.

Bir yanda yokluk-yoksulluk içinde can çekişen Onur’lu hayat...
Diğer yanda bolluk sanki buğday tarlasında aç kalmış kuduz/köpek kadar tehlikeli,
Nereden bakarsan-bak reklam panosu gibi görünen çirkinlikleri,
Ve deste-deste banknotların arka yüzüne gizlenen o soğuk ceset yüzlü maskeleri.

Ardı/ardına dizilmiş günahların...
Sofrada somunun eksikliği olmasın diye
Sabahın seherinde çekilen kuru ayazların,
Ve üç karanfil’in türküsü
Boy verir zindan-zindan,
Dar/hayat tır bizimkisi,
Kirli-nasırlaşmış ellerin,
Yıkılan hayallerin,
Tam filizlenirken gençliğin evresinde olan delikanlı Çağlar’ımız,
Omuz-omuz devrilmekte,
Bir/biri ardına düşmekte,
Urgana çekilirken gövdelerimiz,
İçim üşür;
Sırtım uyuşur;
Dipsiz kuyuya bakar gözlerimiz.

Üç karanfil’in türküsü söylenir Ankara’da...
Tabut-tabut taşınır acının/öfkenin en uğultulu bekleyişi,
Sabrın sınırları zorlarken
Bir gün bi diğerine devrilişinde,
İsyanın ateşi alev-alev sarar ciğerlerimizi,
Suskunsun;
Kızgınsın;
Ha desen ansızın patlayacak saatli bomba gibisin,
Ama hesapsızsın-kuralsızsın,
İçini kaplayan intikam duygusu ile,
Artık kitapsızsın-allahsızsın.

İşte o Zaman öğrendik sadece beden tutsaklığını,
Faşizmin urganlara getirdiği,
zindanlara attığı,
Hücrelerde çürüttüğü,
Açlık/grevleri ile gün-gün harcanmakta olan nice yiğitleri,
Düşerken bir yaş daha ömrümüzden,
Ve yol alırken hürriyete açılacak kavgalara,
Git gide az kaldık,
Azaldıkça harcandık,
Mayıs’ın hüznü olan Sevda'larında..