Üç Kara Damla Şiiri - Süleyman Kayış

Taşıyamadığım bedenimin,
Çökmesini istiyorum.
Zorlandığım nefesimin,
Bitmesini istiyorum.
Dolaşan kanlarımın,
Yerlere akmasını bekliyorum...
Kısaca ruhumun bedenimden,
Ayrılmasını bekliyorum.

Güneşe diyorum, yak kavur kor et,
Koru soğut, ısı bitsin ve beni kül et.
Rüzgâra diyorum,
Al beni, kaldır göklere,
Bırak kayalıklara,
Atmacanın kaplumbağayı bıraktığı gibi,
Bende kabuk yok ama
Kararmış, kabarmış, körelmiş bir yürek var.

Fakat güneş yine güneş,
Rüzgârda ona kardeş.

Bir hayalde yağlı iple;
Kur darağacını köhne evine,
Bağla ipi çengele,
Kimsen yok düşünme,
Gelen olmaz engele.
Bak hazır, hazır darağacı
Boğ boğulsun içindeki acı...
Bir ses…
Bir ses benden davacı...

Bekliyorum mutlak sonu;
Çapı yedi, dokuz, on bir
Al eline hazneye sür,
Yapacağın tek bir hamle,
Gücü parmağında demle,
Çevir yönünü, kıvır kolunu,
Bulacaksın mutlak sonunu,
Yapamam yapamam;
Elimde atalarımın asası,
Parmağımla tetik arasında
İki dünya mesafesi var.

Bekliyorum mutlak sonu:
Şu herkesin ürperdiği, benim için kurtarıcıyı,
Hep bekledim,
Ne yalanlar attım,
Ne güller topladım,
Kapımı açık, penceremi dayalı bıraktım.
Bekledim, bekledim.
Ha geldi ha gelecek diye.
Hissetsem ellerini ensemde,
Çıkar görsem fezaya bir beyaz ışık.
Bir kara buharı, gri nemi,
Sonra ferim kesilse, gücüm bitse,
Son kez görsem,
İnansam yok oluşumu...
Ama yok! Yok işte.
Sevincim kursağımda,
Çiçeğim kucağımda,
Bekleyişim gözümde kaldı.
Ben Leyla-mı bile böyle beklememiştim.
İstememiştim bu kadar aşkla.
Gel, gel artık diyorum.
Gelmiyor
Gelmiyor işte…

Ve isteğim tökezleniyor…
Üç damla,
Üç kara damla düşüyor yanaklarımdan.
Yüreğim temizleniyor