Üç kala Şiiri - Burçin Çelik

Kalemi bırakmama üç kalacağı yerden yazıyorum sevgilim
Seni hâlâ özlemekten vazgeçmeyişimin siniri var üstümde
Her şeye sinirleniyorsun deme hemen bir dinle
Beni anladığını sanmıştım gözlerine bakarak anlatınca her acımı
Elini yüzüme koyup babamdan rol çalar gibi sevmiştin ya saçımı
Ben aile bildiğinin bile sana kıyabildiğini öğrendim bizimkilerden sonra seninle
Şimdi ailem hiçbir şey yapmadı dersem biraz nankörlük etmiş olurum,
Onlar da çabaladı elbet, bir şeyleri değiştirmek için bende.
Hatta küçükken psikolog ablalara filan götürmüşler beni.
Sonra dershaneye bile yolladılar bitireyim diye liseyi.
Bir dönem hoca hoca gezdik kurşun döktürdüler bana.
Kurşunu tek sıkımlık kullanmak istediğimi anlamadılar oysa.
Kendime zarar veriyormuşum.
Ufacık yaşta bu kadar sinir biraz fazlaymış. Çok kavga eden bi tip olunca bir iki sene uğraşmışlar işte benim için.
Sonra da salmışlar.
Büyüyünce bir şeyler karalamaya başladık sonra
Gayet prestij sahibi insanlar girdi hayatıma. Başarı abidesi tipler, beyaz yakalılar filan.
Galiba onlar da çok bir şeyi değiştiremedi bende.
Bilen bilir pek inanmam ben insanlara
Ama sana inandım
Sana bir şey diyim mi?
İnanmıyor olmanın en iyi yani hiçbir şeyden medet beklemiyorsun.
Yani hiç bir umudun yok
Sana çok inandım, umudumdun sen benim.
Ellerinden bir inanca sarılır gibi tuttum.
Bir kalp görmüştüm küçücük heybende
Hep iyi olmamı isteyeceksin gibi geldi, öyle değilmiş ama öyle geldi.
Saç telime zarar vermezsin gibi geldi
Neyse şimdi düşündükçe bana yine o hayatımı altımdan çekip alan sinir geldi
Seni kötü yazmayacağım
Nerede, kiminle olursan ol
İyi ol, mutlu ol.
Tek isteğim kimseye öyle gülme.
İnandırıyor insanı gülen gözlerin gerçek seven birine….

Burçin Çelik