Üç Kaburga Şiiri - Burak Fatih Aydın

Kaçıncı gece bu hiç saydın mı
Aynı pencere aynın sokak lambası aynı hüzün
Bin yıldır aynı hüzün, sigara dumanı, aynı soğuk
Camın önünde üşüyen, camın önüne üşüşen hayallerim
Ellerin diyecektim kelamımı tükettim
Sonra ayakların, beynimde çırpınırken gidişin
Dönmeyişin hani hiç dönmeyişin hep ayakların
Umursamaz bi güvercin gök ağlamakta
Tutsan diyecektim, nasılsa yıkılmakta
Geçmedi mi aklından kar taneleri
Donuk bakışlarla dipsiz karanlığa
Bir ayak sesi bir el uzatımı bir bakış
Hiç dönemdin ardına nefes kesildi
Saçların diyecektim, hiç görmedim
Çığılığı kimse görmedi, yırtılan, düştüm
Dön diyecektim, aldım ölümü koynuma
Bir ok tam üç kaburga hayret
Hayret sarmaşıklar gibi
Her adımda kilit sesi
Sözün tadı kaçtı anlam yoksun
Böcek gibi hançer esnedi tam üç kaburga
Zulüm, zalim, bir damla başladı karmaşa
Sitem diyecektim, dinleseydin diyecektim
Durdun dinlemedin, baktın görmedin
Hep bir hayali ki ben yoktum orda
Yalan, küfür kızdı bana
Yine yalan, hayret ayakta
Köklerinden çürüse ağaç, su akmakta
Gözlerinden oyulsa, aptal üç kaburga
Aptal, hakaret dizginsiz küfür sabırda
Kör olsa, ahmak olsa, zulüm olsa
Kahrolsa kelimeler kahrolsa
Bir masaya idam, intihar, tasa
Yetmedi nefret ağlıyor
Sırtında avuçlarında sebep arayışı
Hayret, üç kaburga, sonucun boynu bükük
Göz kapalı, söz ağlamakta.