Üç Huy Şiiri - Teoman Özgün

İnsanoğlu yağ parçasıyla görmektedir,
Bir et parçasıyla söylemekte;
Bir kemikle doymaktadır,
Bir delikle soluk almakta.
Kötülüğü eliyle,
Diliyle,
Gönlüyle,
Gidermeye çalışan,
Hayırlı huyları nefsinde toplamıştır.
Halkta gördüğü kötülüğü diliyle,
Gönlüyle inkar eden,
Fakat eliyle kötülüğe engel olmayan,
Huylarından ikisine yapışmış,
Birini yitirmiştir.
Gönlüyle inkar edip eliyle,
Diliyle inkar etmeyense
Üç huyun en yücesini yitirmiş,
Birini elde etmiştir.
Halktan kötülüğü diliyle,
Gönlüyle,
Eliyle inkar etmeyenler,
Gidermeye çalışmayan diri gibi görünen ölülerdir.
İyi ve hayırlı işlerin hepsi ve Allah yolunda savaş;
İyiliği buyurmak, kötülükten halkı men etmek,
Karşısında koskoca uçsuz bucaksız denize,
Nispetle bir katreden ibarettir;
Dalgalanıp köpüren,
Coşkun denizde bir tükürüktür adeta.
İyiliği buyurmak, kötülükten men etmek,
Ne kimsenin ecelini yaklaştırır,
Ne rızkına noksan verir.
Hepsinden daha üstün olanı da zulmeden,
Buyruk sahibine karşı doğru söylemektir.