Üç Gündüz Üç Gece Şiiri - Zeki Günay

Bir gece gök yarılır, gök kara delik,
Kul Kuran'a, koşmak ister koşamaz.
Ele, ayaklara, kilit vurulur,
İnsanlar yaşar, üç gündüz üç gece.

Ses tırmalar kulağı, kul sağır olur,
Şeytan nifak, tohum, atar turaba.
Bezeli kadın, ar yolar saçını,
İnsanlar yaşar, üç gündüz üç gece.

Parmakta ki? Tırnak, tırmalar yüzü,
Şeytan yavrusunu, o gün çıkarır.
Dağ dağın üstüne, savurur tozu,
İnsanlar yaşar, üç gündüz üç gece.

İlim ne İrfan ne anlamaz kullar,
Kim kimin sırtını, nerde damgalar.
Öfkeli kurt gibi, vurur dalgalar,
İnsanlar yaşar, üç gündüz üç gece.

Rüzgarlar serbest, toz toza karışır,
İlmim var diyenler, taşa yapışır
Herkes bir kurtuluş için bakışır,
İnsanlar yaşar, üç gündüz üç gece.

Şeytan'' Tevbe der, açık kapı bulamaz,
Zifiri karanlık, ana evlat aramaz.
O gün dehşetine, ilim varamaz,
İnsanlar yaşar, üç gündüz üç gece.

O gün sırtta yük, tüm kainat hammal,
Neyler nam şöhret ün, para makam mal.
Amelin ne ise, defterini al.
İnsanlar yaşar, üç gündüz üç gece.

Sekiz gök, Kul Zeki gitme öteye,
Aşr yukarı çıkar, bilmem kaç kanat.
Herkes üryan lakin gözler kör mü? Kör,
İnsanlar yaşar, üç gündüz üç gece.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY