Üç Can Bir Yürek Olmuş!

Göğe uzanan çamların,
Gölgeleri kaybolurken birer birer
Bir at ve bir atlı;
Umuda doğru yol ala dursun…
Bir çift kara göz kapalı gibi görünse de
Uzaktan gelen gönül yoldaşını,
Yüreğine misafir etmeyi bekler! !

Bir at ve bir atlı
Bir yürek gibi olmuşlardır…
Çırpınış dersen doruğa çıkmış…
Umut ekmekleri olmuş,
Açlıklarını unutmuşlar,
Sanki bal ve baklava yemişler…
Göğe uzanan çamların,
Gölgeleri kaybolurken birer birer…

Gün güz günüdür;
Yaprakların hışırtısı, atın soluması
Atlının yürek çarpıntısı;
Doruğa çıksa da umut başkadır…
Bekleyen yürek bel ki de uyumamıştır…
Bel ki; o da aynı delilikle sevmektedir…
Belki de gelen haber doğrudur!
Sabaha kadar da olsa bekleyecektir!
Atlayıp gelecektir atın terkisine…
Göğe uzanan çamların,
Ayın ışığına uzanan uçları dışında!
Bir şey gözükmez iken,
At her şeyi görür!
Koşar karanlığa karanlığa…
Dostunun geleceği için
Delicesine koşar!
Onun; çarpıntılarını kesmek için koşar…
Karanlığa, karanlığa! !

Orman gerilerde kalmış…
At düzde, karanlıkta yolunu bulmuş…
Kan terine aldırış etmeden,
Derede akan su sesinin duyulduğu,
Ve kendilerinden başka sesin olmadığı
Ovayı boydan boya yarım saatte bitirmiş…
Köyün en uçtaki evinin önünde
Soluk soluğa,
Kan ter içinde duruvermiştir! !

Köy sessizdir…
Ara sıra köpek havlamaları,
Bir kaçta kuş sesi,
Bir de uyumayan bir yürek çarpıntısı…

Atlı çarpıntısını bastırıp
Yaklaşıverir köyün en zengin konağına…
Umutla üç kez çakar çakmağını,,,
Umudu tükenmek üzeredir atlının!
Çok gece kalmıştır…
Nerdeyse tan yeri ağaracak!
Birden kapı açılıverir zengin konağında…
Atlı sipere atar kendini,
Oysa gelen bir huridir!
Bir ses duyulur belli belirsiz;
-Yüreğim sana emanet…
Atlıdan bir yanıt gelir,aynı kısıklıkta;
-Ancak ölüm ayırır…

Üç can olurlar,
At öyle mutlu, öyle neşelidir ki!
Yorgunluğunu unutup;
Dolu dizgin, dağlara kavuşuverir! ! !
Bir kovukta mola verirler…
At dinlenir ve sabahın ilk ışıklarıyla
Çamların, ahlatların gölgesinde,
Üç can bir olmuş!
Umuda doğru yol alırlar.

Köysüren
2010 Şubat ayı