ÜÇ Ateş Şiiri - Fikret Turhan

Soğuk çöl gecesinde
Bir aile yürüyordu..
Ailenin reisi ateşi gördü..
Siz biraz durun dedi..
Ateşe doğru yürüdü..
Amacı ısınmak için
Birkaç kor almaktı..
Bİr ses duydu..
SES onun dostuydu..
Ateşin yanındaki ses
Ona gösterdi yolu..

Tutuşturan..
Kavuran..
Dağlar gibi yükselen
Bir ateş yanıyordu..
Kİ..onu yakanlar
Çığlıklar atıyordu..
DOST'un dostu..
Bu ateşe atılıyordu..
Onda hiç korku yoktu..
DOST'una güveniyordu..
Ateş bir ses duydu..
Ve o sese uydu..
Artık ateş yakmıyordu..

O öyle bir ateşti ki..
Çölün karanlık geceleri bile
Onu gizliyemiyordu..
O ateş..
DOST'un dostunun
İçinde yanıyor..
Işığı yüzünde parlıyordu...
Kİ o ateş yanarken..
O üşüyordu..titriyordu..
Ne olur..
Beni örtün diyordu..
DOst dostunu bulmuş..
Nur içinde nur olmuştu..
Ki..O nur...
Sonsuzluğa kadar
Yanar olmuştu..
Sönmez olmuştu..