Tuzaklardan Kurtuluş Şiiri - Cihat Şahin

Her adımda bin tuzak, imtihanın gereği,
Teyakkuzda durmayan, mutlak düşer birine!
Sınav için kurulmuş, şu beşerin durağı,
Ya mazhardır nurlara, ya düşecek kirine!

Benlik inse ilk girdap, kibirlenen boğulur.
“Ben ben” diyen nadanlar, her huzurdan kovulur.
Mahviyete yönelen, muteberdir ulyada,
O kendini yerdikçe, gök ehlince övülür.

Her şey ondan hediye, kul övünür ne diye?
Malsız mülksüz gelinir, dünya denen vadiye.
Emaneti gasp etmek, şakiliğin şiarı,
Hain âli olamaz, bu yakışır adiye!

Kullanılmaz vedia; asla ruhsat dışında!
Muhakeme etmeli, her fiilin başında.
Mal sahibi hoşlanmaz, gayr-i meşru amelden,
“meşru”mührü olmalı, işinde ve aşında!

İnsan hayvan değildir, veballeri pek büyük.
Dalmamalı gaflete, gezmelidir hap ayık.
“Yemek içmek eğlenmek”,değil doğru felsefe!
İnsan yüce varlıktır, ulvi etvar’a layık!

Sermayesi pek azim, çar çur etmek cinayet,
Bu hususu ders verir; istisnasız bin ayet.
Bu dar ona yar değil, o ebede mebustur,
Mükâfat-ı azim’i, ister ise o şayet!

Nadanların övgüsü, şerefini arttırmaz!
Na ehilin yergisi, onu yere batırmaz.
Takdir haktan olmalı, birde onun dostundan,
Sair ölçü kıstaslar, hak rızaya götürmez!

Her fiil ve sözünden, mesul elbet kul olan!
Bahtiyardır vartadan, sıyrılıpta kurtulan!
Kitap sünnet ölçüsü, rabbani bir sefine,
Çıkar matlup sahile, o gemiyle yol alan!

Kıstasını şaşıran, tuzakların kurbanı!
Pusulayı şaşıran, razı eder şeytanı!
Rota hakla bulunur, hak kelam-ı kadimdir!
Davet eder rızaya, hak bu yolla insanı!