Tutuşmuş orman Şiiri - Nazım Güldaş

İçimde yanık bir demet duygular
Dumanı zehirlemekte içimi
Göğsümün zincirini açıp çıkarmalıyım
Lakin sende içimdesin, dumanlarda

Herşeye rağmen, istiyorum seni
Aziz duyguyla sisler içinde duruyorsun
İçim hep duman içim hep sen
Sen orda dur ,lakin zehirlenmede

Bir orman yandı içimde
Dumanları vardı gözümde
Çığlıklar vardı hep zihnimde
Kanlar kurudu kalbimde

Orman da çiçekler yandı hep
Son birşeyler arıyorum
Belki bir çiçek belki bir umut
Küller içinde ellerim kirlendi hep

Ya bir papatya bulursam
Nasıl kirli ellerle vereyim ki sana
Endişeleniyorum küllerin ortasında
Yeter ki bir papatya bulayım sana

Gözyaşlarımla yıkarım küllerini
Sonra göğsümü açarım
Papatyayı veririm sana sevdiğim
İçimde ki ormanı filizlendiririm

Küllerinden doğuyor ormanım
Sen benim ormanımdasın ,ormanımsım
Bir ömür ki. bu kısa yaşantımsın
Bir umuttur ki hep orda kalasın