Tutuşmuş Kalpler Şiiri - Gönül Akdoğan 2

Çok eskiden değildi, kara gözlü birisi vardı,
Onunla anlam kazanırdı an,
Hayaliyle geçebilirdi ancak zaman.
Parçalı bulutlu gözleriydi belki de bu aşkı büyük kılan.
Hissedilirdi yalnızca tutuşmuş kalplerde,
Ölürcesine çaresiz, yaşarcasına umarsız.
Kımıldamazdı deniz, dönmezdi dünya
Adımı hecelediği zaman.
Alamazdı gözlerini dalgalar,
Aşkımızı taşırken kanatlarıyla yavrularına martılar.
Gözlerinden okunurdu,
Çektiği acı, ilk gördüğünde yaşadığı mutluluk.
Bulurdu hep bir sebep o, konuşmak için.
Selam durmuştu aşkımızın yüceliği
Karşısında yakamozlar,
Eğer sarılsaydı belki de dururdu bu kalp,
Çok yaşamazdım ben de.
Sözlerde, gözlerde saklıydı aşkımız,
Kaçardı köşe bucak kem gözlerden,
Kıskanç bakışlardan.
O özenerek çizilmiş dünyadan çıkmak,
İnsanlarla konuşmak öyle zor gelirdi ki.
Şimdi, mutlu olsun bir kısım kalpler.
Aldı onu öylece elimden,
Her şeyin sorumlusu zaman var ya, işte o,
Kurtuluş parkında yanıp tutuşan kıpkızıl yapraklar
Sonbahar rüzgarlarıyla daha ilk dansını tamamlamadan
Kaydı parmaklarımın arasından usulca,
Hiç fark ettirmeden.
O şimdi yine yanı başımda ama,
Durmuyor bakınca şelaleler, açmıyor gülünce orkideler.
Eşsiz anılar kaldı bir tek geriye,
Birbirimizden bile sakladığımız
Ancak zaman ona da dikti o iri, pervasız, kem gözlerini.
İnan göze geldi bu büyük aşk,
Anılar da dayanamaz oldu tsunamilere,
Terk ettik biz de dalgaları ve ihtimalleri,
İçlere yürüdük sahillerden.