Tutunamayanlar Şiiri - Hicran Kandemir

Acıya alışmalı insan
Bir yanını da, çocuk gibi şımartmalı her zaman
Hicranla yaşamayı öğrenmeli
- ki yormasın yüreği ansızın giden sevgili
Yorulmasa da kırılır elbet, kanar
Korlar yangın olur yürekte, yakar
Yakar da bir ruh kalır geriye
Oysa küllerin ruhu kalmamıştır içinde

Sessiz çığlıklar biriktirip savurur geceye

Bir yanını bırakmıştır aslında gittiğinde
Şimdi ne dönüp tamamlayabilir yarısını
Ne de sarabilir yüreğini kaplayan yarasını
Eksile eksile çok azı kalır geriye
En laubalisi en yapışkanı pişmanlıkların
Giderken, umutları takılır yoldaki dikenlere
Kalbi takılır, ruhu takılır
İnsanı insan yapan ne varsa, sallarken rüzgâr
Yol kenarındaki dikenlerin ucunda ağır ağır

Üşür ‘giden’ ruhu pişmanlıklara sarılır

HİCRAN KANDEMİR