Tutunacak Dalın Kalmadı Şiiri - Hamit Atay

TUTUNACAK DALIN KALMADI

Bir zamanlar yeşerirdi umut,
Dalların vardı, tutunurduk birlikte…
Şimdi rüzgâr eser, savurur gövdeni,
Toprak bile dar gelir düşünce.

Yalnızlık…
Adını en iyi sen bilirsin artık.
Omzuna yaslanacak ne bir omuz,
Ne de sığınacak bir gölgelik var.

Gözlerinle arama artık geçmişi,
Orada kırık dökük anılar yaşar.
Sesini unutan dostların var,
Ve aynaya küsen yüzün.

Bir gün biri sorsa:
“Nasılsın?”
Susarsın.
Çünkü anlatmak yorar, anlamazlar.

Elleri ellerine benzemeyenlerin
Omzunda ağlamaya alıştın sen.
Ve her sarılış, biraz daha eksiltti seni.
Güvenin, bir boşluktan ibaret şimdi.

Çırpındın,
Tuttun,
Kaydı gitti ellerinle birlikte dünya.
Kök salacak bir toprak ararken
Uçurum kenarlarında çiçek aradın…

Ve şimdi,
Tutunacak dalın kalmadı.
Bir dua gibi susuyorsun içten içe…
Belki biri duyar diye değil,
Belki…
İçinde hâlâ bir umut kırıntısı var diye.
Şiir Hamit Atay