Tutsak Dizeler Şiiri - Adnan Taş

Hüzünlerimiz bile gök maviydi
Daha ıslanmamıştı bu bıyıklar
Yalnızlık duvarlarında örümcek kol geziyordu
Yalnızlık ağını üstüme örerken.

Kimse bilemez ve anlamayacak
Denizsiz bir ay ışığında sana yazdığım bu şiirleri.
Kadife sesinin mehtaba bakan satırlarını
Kimseler bilmesin değil mi
Bu gizlenmeye tutsak sevdanın ateşli çığlıklarını.

Neydi kimseye anlatamadığımız
Adınla başlamadığım bu satırlar neden hala
anlamsız
Artık beni imgelerimde özgür bırak
Yalnızlığın ölümcül dizelerinde

Silkelemeye çalıştım hep
Üstümde gölgelenmeye çalışan ayrılığın korkusunu
Ama sonunda hep gerçek olur korku gölgeleri
Eceli gelmişse sevgililerin sevdasında.
Şimdi son kez el salla bana,
Selamsız ayrılmasın birazcık vefası kalmışsa
Geminin korsan yelkenleri