Tutsak Şiiri - Halil İbrahim Karakaya

I

karanlık bir gecenin soğukluğu
parmak aralarından sızan
beklenen hazin bir ekimdir aslında

kuzey rüzgarlarının unutturduğu mudur
çölde yanan bir daldan işittikleri
saydam bir sonsuzluğu sınar gözlerinde

duman duman çıkartır içini
ve öfkesine yorar
yitik bir sabahın kızaran aydınlığını

belirsizliğin kasırgasından
savrulurda çaresizliği
çarpar yüreğinin kıyılarına
kavrulmuş bedenlerin külleri

çatlayıp duran bu yıldırımlar
gösterebilir mi hiç
içindeki katilleri

kulaklarında
kesik çığlıklar
bitimsiz sürgünlerden
alnında parça parça bulut
beyninde dönen binlerce ur

izleri dökülür ardından
kadim bir sonbaharın

başka bir hayatın sahillerinde
çocuk ikonları gece yarılarında

mermerlerinden süzülen isli kan
toprak kokmuyordur artık
hücrelerinde
şehrin
vuruşları

II

saldırganlığını yitirmiş venüs
alnına konar çizgileri
tüketilmemiş korkularında
mavi perdelerde
kirlenen bakışlarıyla mahkum
son görüşündedir
belki biraz dalgın
aşk titremektedir kalbinin karşısında
ve yağmur hecelemektedir ölümü
bakıldığında donuk bir mevsimden

bir çığlık karışır rüyalara
erken ölür gelincikler
bir sarhoşun gölgesinde

bir çığlık karıştırır rüyaları
kırlangıçlar geçer ürkek gözlerinden

bilinmez kaç firavun eksilir
her gece bu şehirden