Tutsak Şiiri - İbrahim Sönmez

Sensiz kaldığımda,
Mahkûm gibiyim bilmediklerime.
Küçük bir pencereden,
Görmeye çalışıyorum güneşi, amaçsız!
Bir yokluk tufanı olup çöküyorsun içime,
Senden kalan anılar yetmiyor çoğu zaman.
Ellerinin ellerimden kayıp gidişini hatırlıyorum,
‘’Son bir kez gözlerime bak! ’’ diye, yalvarırken sana,
O vurdumduymazlığın geliyor aklıma.
Bazen kendimi beraber dolaştığımız yerlerde buluyorum
Taşlarını aşındırdığımız o dar sokaklar
Ve güneşin batışıyla çöken sessizlik
O çocuksu ellerin avuçlarımdan kaybolup giderdi,
Bazen bakmaya utanırdın gözlerime
‘’Seni seviyorum’’ dediğimde,
Kalbinin atışlarını yüreğimde duyardım.

Artık her şey yalan oldu bu yerlerde,
Akıp giden hayatla beraber,
Ben de yalan oldum sensizlikte.

Şimdi ellerim sensiz,
Gözlerim bir boşluğa bakmakta sadece,
Ve ‘’Seni seviyorum! ’’ diye haykırdığımda,
Taş duvarlar cevap vermiyor bana.

Bir sonsuzluk uykusu çöktü gözlerime,
Yüreğim nereye götürürse oraya gidiyorum.
Biliyorum.
Sensiz çekilmez bu hayat
En küçük ses bile, çığlık gibi gelir yokluğunda.
Biliyorum,
Sensiz acınası şu halim,
Kendini bulmaz bir daha,
Gidişinle yüreğimde başlayan yangın,
Sönmez asla…

Şimdilerde boşa geçen zamanımın telafisinde ömrüm.
Sonu bilinmeyen bir yoldayım.
Aklım ne diyor bilmiyorum,
Ama yüreğim sana çıksın istiyor.

Hala yaşıyorsam bu halde,
Sebebi sensin aslında.
Gitmiş olsan da,
Hasretini yüreğimde taşırım.
Ve sana verdiğim söz;
‘’Senin için ölmem sevdiğim, sana yaşarım.’’